Rodzinka:Pielgrzymka 2000

Rodzinka | 1982 | 1983 | 1984 | 1985 | 1986 | 1987 | 1988 | 1989

Pożegnanie z HEJOWEM

Na dwa dni pielgrzymki '2000 wybrałem się sam. Pamiętam, źle się wtedy czułem: fizycznie - od prawie roku nie mogłem wyleczyć się z zapalenia oskrzeli - kilka tygodni wcześniej byłem nawet w szpitalu - a w związku z tym wszystkim miałem także nie najlepsze samopoczucie psychiczne. Ponadto w głowie kołatały się całkiem niemiłe wspomnienia z ubiegłorocznej wizyty w Olsztynie pod Częstochową.

Nikogo nie udało mi się namówić na ten wyjazd, nawet Hani. Wyruszyłem więc sam, a nuż ktoś przekonałem.

Do grupy dotarłem po południu w przedostatni dzień. Spotkałem kilku znajomych, ale osób nie tak bliskich, bym się czuł wyśmienicie. Dopiero spotkanie z Nemeczkiem było tym czymś, co sprawia radość. Gadałem też z innymi. Sławek to ciągle ten sam hej... Andrzej z Wałbrzycha jak zwykle miał wiele do powiedzenia, więc mało słuchał, ale przedstawił mnie swojej nastoletniej córce, która na pielgrzymki Szpakowe chodzi już sama. Nie pamiętała mnie, mimo że kiedyś nosiłem ją na barana. To było niesamowite...

Młodość pielgrzymów deprymowała mnie. Bardzo wielu z nich mówiło do mnie per "pan". To dołowało.

Wejście do Częstochowy i droga Alejami NMP były dość przyjemne, wywołały wiele wspomnień, ale mimo rozpuszczenia włosów nie czułem się jak dawniej.

Przez chwilę nawet się wyluzowałem i właśnie wtedy, w tym momencie coś zrozumiałem. Kończyła się msza odprawiona w jakimś kościółku pod drodze, tuż pod Częstochową. Wszyscy wychodzili, ja stałem już na zewnątrz, bo nie potrafiłem włączyć się w ten rytuał liturgii Andrzeja, trochę mnie śmieszył, a nawet trochę irytował. Ludzie wychodzą, mijają gruby sznur od dzwonów i nikt nawet nie pomyśli, by za niego pociągnąć. Nie wytrzymałem...

Rozległy się dżwięki dzwonów, młode osoby rozpromieniały. Czułem się, jakbym poruszył Niebo i obudził Niebo w ich sercach. Znów było szalenie i zarazem dostojnie. Borys (zakonnik) podszedł do mnie i rzekł, że tego brakowało. Podchodzili i inni, klepali po plecach, pokazywali OK, a ja ciągnąłem jak oszalały. W tamtej chwili obudziłem i siebie. Zrozumiałem, że nie za bardzo tu pasuję; że to jest już inny świat i że ja jestem z innego świata. To było jak katarsis... Pożegnanie, głośne pożegnanie z przeszłością, która minęła.

Po wejściu na Jasną Górę wiedziałem, że nie zostanę tu ani chwili dłużej. Zatelefonowałem do Doroty i Piotra i powiedziałem, że nie ma sensu, by przyjeżdżali. Zaraz po tym odjechałem pierwszym pociągiem do Wrocławia.