W Irkucku
Obywatele Jacynicze - opowieść w odcinkach
Po reformie rolnej Cyprianowi pozostawiono 12 hektarów ziemi, a gospodarstwo przeszło w posiadanie kołchozu. Już od 1940 zaczęły się wywózki Polaków, ale i Litwinów na Syberię, ale ten koszmar przerwał inny - okupacja niemiecka od 1941 do 1944.
Wojna się skończyła, ale niebezpieczeństwo nie minęło. Cyprian uczył w Gimnazjum w mieście Kiełmy i w wieczorowej szkole partyjnej przy rejonowym komitecie partii. Jego syn ożenił się z litwinką (tak w dokumentach, choć sam Iwanowicz raz ma w dokumentach narodowość polską raz litewską) Elizę (Elżbietę) Stonaitis zamieszkałą w tej samej gminie Kiełmy we wsi (?) Ławki z rodzicami (Mieczysław, Urszula) i braćmi (Wacław, Edward Piotr, Olgierd). Ślub był w 1948, nie długo potem przyszedł na świat syn Leon. Jednak Iwanowicze trafiają do rejestru kułackich rodzin i 25 marca na podstawie postanowieni Rady Minister LSRR nr 176/cc z 19 marca 1949 zostają zesłani.
Trafiają do kołchozu Kamienka obwód irkucki. Maria jest robotnicą w kołchozie, Cyprian pełni funkcję stróża, Leonia jest pielęgniarką, Jerzy nauczycielem, a Eliza ekspozytorką kołchozu, co oznaczało zajmowanie się końmi.
Na wygnaniu są do roku 1953 (?) i nie skutkują petycje Piotra Stonaitisa (żołnierza Armii Czerwonej) i samej Elizy o uwolnienie z zesłania. W międzyczasie umiera Cyprian i zostaje pochowany w "Alygdzer" (?) w "górach sajańskich" (?) Rodzi się Natalia (1953), a śmierć Stalina i odwilż w ZSRR pozwalają na repatriacje do Polski.
